George Hurrell to fotograf, który stworzył hollywoodzki ideał glamour.
To on zdefiniował złotą erę Hollywood, czyli lata 30. i 40. XX wieku.
To człowiek, który poprzez swoje portrety zwykłych aktorów i aktorki, za pomocą światła i magii fotografii przeistaczał w boginie i bogów srebrnego ekranu. Stworzył niezliczoną ilość portretów, które dziś są ikoniczne dla kinematografii tamtego czasu. I wydaje mi się, że warto przyjrzeć się bliżej jego pracom, znaleźć tu inspirację i piękno. I znakomity warsztat.
George Hurrell urodził się w Cincinnati w Ohio, w 1904 roku. Do fotografii trafił poprzez sztuki piękne, a dokładniej malarstwo (choć niektóre źródła mówią o tym, że był w seminarium i planował drogę kapłańską). Malował, a fotografia służyła mu jako narzędzie pomocnicze, tak to nazwijmy.
Znalazł się w Chicago, by stamtąd wyjechać do artystycznej kolonii Laguna Beach w Kalifornii, gdzie miał szczęście poznać Edwarda Steichena. Który to, zobaczywszy kilka jego prac fotograficznych (tych „roboczych” wobec obrazów jakie miały powstać później), namówił go, by śmiało próbował sił w fotografii. Hurrell wziął pod uwagę radę Steichena, przemyślał sprawę i uznawszy, że fotografia będzie lepszym, pewniejszym źródłem dochodu podjął decyzję.
Niedługo potem otworzył studio w Los Angeles, wiernie wspierany przez przyjaciółkę Pancho Barnes, jedną z pierwszych kobiet pilotów, która chętnie pozowała mu do zdjęć. Przygoda życia właśnie się zaczęła.
Lata 20. XX wieku to początek jego wielkiej hollywoodzkiej kariery. Dzięki Pancho poznał aktora Ramóna Novarro, który będąc pod ogromnym wrażeniem jego pracy i efektów tejże, podzielił się entuzjazmem z Normą Shearer. Norma zamówiła u niego sesję, dużo odważniejszą i bardziej prowokacyjną niż te które miała dotychczas. Zdjęcia pokazała mężowi Irvingowi Thalbergowi, który nie czekając długo podpisał niemal z miejsca kontrakt z Hurrellem. A Thalberg był, ni mniej ni więcej, szefem produkcji jednego z największych i najważniejszych studiów Hollywood MGM. Hurrell został mianowany szefem fotografii portretowej w MGM.
Przez ponad dekadę George Hurrell fotografował dla studia największe gwiazdy Hollywood, których nazwiska dziś najwięcej mówią prawdziwym kinomanom i filmoznawcom. Fotografował między innymi Dorothy Jordan, Myrnę Loy, Roberta Montgomery, Jean Harlow, Joan Crawford, Clarka Gable’a, Carole Lombard, Normę Shearer i Gretę Garbo. Ta przedostatnia odmawiała sesji zdjęciowych z jakimkolwiek innym fotografem, a ta ostatnia, rozczarowana współpracą, odmówiła jakichkolwiek kolejnych wspólnych zdjęć.
Warto pamiętać jak ważne były to sesje. Te zdjęcia pojawiały się wszędzie, na plakatach, w prasie. Współtworzyły mit gwiazdy, budowały atmosferę boskości aktorów, były istotnym narzędziem zarówno reklamy danego filmu, jak i wizerunku aktora czy aktorki.
W 1939 roku Hurrell otworzył studio na Sunset Boulevard i zyskał więcej niezależności i wolności twórczej.
Rok później znalazł się w Warner Brothers Studios i fotografował kolejne hollywodzkie sławy, takie jak Bette Davis, Ann Sheridan, Errol Flynn, Olivia de Havilland, Ida Lupino, Humphrey Bogart i James Cagney. Kolejne dziesięć lat później, dla wytwórni Columbia Pictures portretował Ritę Hayworth, współtworząc jej aktorską karierę i legendę.
W latach 50. zmieniło się Hollywood i glamour popadł w niełaskę. George Hurrell porzucił więc Kalifornię i ruszył do Nowego Jorku, gdzie pracował dla branży reklamowej, gdzie pewien styl fotografowania wciąż był pożądany. Pracował też dla magazynów modowych.
Zmarł w 1992 roku, a z czasem jego prace zaczęły zyskiwać na wartości. Dziś wiele z nich można znaleźć w stałych kolekcjach różnych muzeów. W 2013 wydana została książka, podsumowująca jego fotograficzną karierę „George Hurrell’s Hollywood: Glamour Portraits 1925-1992” (dostępna na amazon.com).
fot. George Hurrell
Ta opowieść to zaledwie szkic do portretu postaci i pracy nietuzinkowej i fascynującej. Zachęcam do własnych poszukiwań i odkryć.
